ពេលខ្ញុំនិយាយអ្វីមួយ ខ្ញុំគិតរកពាក្យចាប់ផ្តើមបែបណាសម។ និយាយទៅនៅពេលខ្ញុំអត់សរសេរខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ និយាយពាក្យពេជន៍ទៅមុខជានិច្ចមិនឈប់សោះ។

រូបតំណាង

ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមកាន់ប៊ិចបំរុងនឹងសរសេររឿង ដែលខួរក្បាលខ្ញុំ កំពុងទម្លាប់ឲ្យខ្ញុំនិយាយក្នុងចិត្តទៅមុខ ទើបសតិរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគិត តើគួរនិយាយបែបណាសម ហើយឥឡូវខ្ញុំកំពុងដឹកដៃត្រួតលើខួរក្បាលដែលកំពុងតែគិតទៅមុខដូចគោដាច់ចន្លូសមិនអាចគ្រប់គ្រងវាបាន។ ខ្ញុំក៏ខំសរសេរទៅមុខបន្តទៀត។

រូបតំណាង

ដៃ៖ គិតអីទៀតហើយធ្វើមើលតែយើងជាដៃនេះជាចោរលួចសើបពត៌មានអញ្ចឹង គិតអីគិតទៅ គិតថាដៃអត់សរសេរទៅបានហើយ។

ខួរក្បាល៖ តែចុះភ្នែកជាសាក្សីណាខ្ញុំជាខួរក្បាលគ្រប់គ្រងរាងកាយទាំងអស់ ដឹងទេខួរក្បាលគិតផងព្រោះបានទទួលពត៌មានតាមរយៈត្រចៀកភ្នែកកាយហើយក៏កំពុងទទួលគ្រប់គ្រង និងបញ្ជារាងកាយផងទៀតណា! ហឺយ

ដៃ៖ តមាត់ឲ្យប៉ប៉េះ។

រៀបរៀងដោយ៖ KTS