មានអ្នកណាខ្លះដែលតែងតែចង់ដឹងពីរឿងខ្មោចនៅសាលា តោះមកអានរឿងនេះទាំងអស់គ្នាដេីម្បីឲដឹងថាសាច់រឿងទៅជាយ៉ាងណា

#រឿងនិទាន និងប្រលោមលោក# #រឿងនិទានខ្មោច# #កម្សាន្ត#

1862

វាជាលើកទីមួយរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាលារបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំសង្កេតឃើញមានរឿងចម្លែកកើតឡើងនៅទីនោះ។ ខ្ញុំជាមនុស្សថ្មីដូច្នេះខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំទៅណាទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដើរកាត់ផ្លូវជាមួយមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំដូចជាមនុស្សចង់ដឹងចង់ឃើញ ដែលគ្រាន់តែដើរលេងតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំបានប្រាប់មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំដែលនៅជាមួយខ្ញុំថាអ្នកថ្មីថ្មោងដូចខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងដើរលេងនៅសាលាតែម្នាក់ឯងមួយរយៈ។ ពួកគេបានយល់ព្រម ហើយពួកយើងក៏យល់ព្រមជួបគ្នានៅបន្ទប់ដែលគេចាត់ចែងនៅពេលក្រោយ។ ខ្ញុំបានទៅអគារមួយទៀតនៃសាលា ហើយខ្ញុំបានលួចចូល ធ្វើឱ្យប្រាកដថា អ្នកយាមមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំទេ។ បាទ ខ្ញុំជាអ្នកបំពានច្បាប់កាលពីពេលនោះ។ ខ្ញុំដើរឡើងតាមជណ្តើរ ហើយសម្រេចចិត្តដើរជុំវិញបន្ទប់។

ពេលខ្ញុំដើរតាមជណ្តើរ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកថាមានមនុស្សដើរតាមខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាកដមួយរយភាគរយថាខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងក្នុងអាគារទាំងមូល។ ខ្ញុំបានងាកចេញមួយវិនាទីក្នុងករណីដែលគិតថាជាអ្នកយាមដែលតាមខ្ញុំ។ តែខ្ញុំមិនឃើញនរណាម្នាក់ទេ ដូច្នេះខ្ញុំក៏បន្តដើរ។ ខ្ញុំបានឈប់នៅជាន់លើនៃអគារ។ បន្ទប់ទាំងនោះមានទ្វារ ប៉ុន្តែបន្ទប់មួយមានសោរខូច ដូច្នេះខ្ញុំក៏លួចចូល។ វាជាបន្ទប់ដែលងងឹតបំផុតនៅតាមសាលធំ ចាប់តាំងពីវាស្ថិតនៅខាងចុង។ បន្ទប់ទាំងអស់មានបង្អួចកញ្ចក់ ដូច្នេះខ្ញុំអាចមើលឃើញតាមរយៈបន្ទប់។ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំកំពុងតែងឿងឆ្ងល់ទេ ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែឃើញក្មេងស្រីតូចម្នាក់លួចមើលបន្ទប់ងងឹតចុងក្រោយ។ ខ្ញុំចាំថានាងមានសក់ខ្មៅ ភ្នែកខ្មៅ និងស្បែកស្លេក។ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញ ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ងងឹតនោះ។ វាមើលទៅដូចជាបន្ទប់ផ្ទុកនៅខាងក្នុងបើធៀបនឹងបន្ទប់ផ្សេងទៀត។ បន្ទប់ពេញទៅដោយប្រអប់ និងសម្ភារៈសាលាចាស់ បន្ទាប់មកប្រអប់មួយបានធ្លាក់ចុះ។ ខ្ញុំយកវាទៅដាក់នៅកន្លែងវិញ ព្រោះអ្នកយាមអាចសង្ស័យថាខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់។

ខ្ញុំដើរជុំវិញមួយសន្ទុះមើលសៀវភៅចាស់ និងពានដែលបានទុកនៅទីនោះ។ មានអ្វីមួយចាប់ភ្នែកខ្ញុំពេលខ្ញុំដើរ។ ខ្ញុំបានឃើញស៊ុមរូបភាពនៅលើឥដ្ឋជាមួយនឹងរូបភាពថ្នាក់នៅលើវា។ វាហាក់ដូចជានៅចន្លោះឆ្នាំ 70 ដល់ 80 ចាប់តាំងពីសាកលវិទ្យាល័យនេះធ្លាប់ជាកន្លែងដែលយាយរបស់ខ្ញុំបានទៅកាលពីគាត់នៅក្មេង។ នៅជ្រុងនៃរូបភាព ខ្ញុំបានឃើញក្មេងស្រីដូចគ្នាដែលលួចមើលបន្ទប់នេះ។ នាងពាក់ឯកសណ្ឋានពណ៌សជាមួយស្បែកជើងខ្មៅ។ នាងមើលទៅធ្ងន់ធ្ងរក្នុងរូបភាពក្នុងថ្នាក់របស់នាង។ នៅពេលដែលខ្ញុំសម្រេចចិត្តដាក់វានៅលើឥដ្ឋពីកន្លែងដែលខ្ញុំឃើញវា ស្បែករបស់ខ្ញុំប្រែជាស្លេក នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញក្មេងស្រីដូចគ្នានៅចម្ងាយតែប៉ុន្មានម៉ែត្រពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនអាចកំរេីកបានទេ។

ក្បាលនាងបែរមុខចុះ ប៉ុន្តែនាងរំកិលវាឡើងយឺតៗ។ ខ្ញុំមិនចង់ឃើញមុខនាងទេ។ ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់។ ញើសរបស់ខ្ញុំស្រក់ ចង្វាក់បេះដូងរបស់ខ្ញុំកំពុងរត់។ ខ្ញុំភ័យស្លន់ស្លោ ហើយរត់ចេញក្រៅបន្ទប់។ ខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅក្រោយឃើញនាងដើរកាត់ជញ្ជាំងបន្ទប់ បន្ទាប់មកនាងអណ្តែតពីដីប្រហែលពីរហាត់នហើយនាងក៏លើកដៃព្យាយាមចាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំរត់ចុះតាមជណ្តើរឲ្យលឿនតាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ដូចជាគ្មានថ្ងៃស្អែក។ ខ្ញុំបានឈប់នៅជាន់ទីមួយដើម្បីដកដង្ហើមរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានមើលពីក្រោយខ្ញុំ ក្នុងករណីដែលនាងនៅជិត។ ខ្ញុំមិនបានឃើញអ្វីសោះ។ ខ្ញុំដើរយ៉ាងលឿនរហូតដល់ជាន់ផ្ទាល់ដី។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលពេលឃើញផ្លូវចេញពីអគារ។

រំពេចនោះ ខ្ញុំបានឮសំឡេងសើច ហើយខ្ញុំបែរទៅខាងឆ្វេង។ នៅទីនោះ ខ្ញុំបានឃើញក្មេងស្រីម្តងទៀតជាមួយនឹងសក់ខ្មៅរលើបរលោង ភ្នែកហូរឈាមពណ៌ខ្មៅ និងស្នាមញញឹមដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំមិនអាចទទួលយកវាបានទៀតទេ ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានរត់ចេញទៅក្រៅអគារ ហើយដើរយ៉ាងលឿនឆ្ពោះទៅកាន់អគារដែលជាកន្លែងដែលបន្ទប់ដែលយើងរៀន។

ខ្ញុំមកក្នុងបន្ទប់ដូចជាមិនមានអ្វីកើតឡើង ហើយអង្គុយក្បែរមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានសួរមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ថា តើគេដឹងអ្វីចម្លែកអំពីអគារនៅត្រើយខាងកើតនៃអគារនេះឬទេ? មិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំថា អគារនេះត្រូវបានខ្មោចលង នៅពេលដែលក្មេងស្រីឯកោម្នាក់បានធ្វើអត្តឃាតនៅលើថ្នាក់រៀនរបស់នាង។ បន្ទប់ដែលខ្ញុំចូលទៅ។ រឿងចម្លែកក៏ត្រូវបានគេនិយាយថានឹងកើតឡើងនៅក្នុងអគារនោះ ដូច្នេះហើយពួកគេបានសាងសង់អគារមួយទៀត ដែលជាអគារដែលខ្ញុំស្នាក់នៅ ដើម្បីផ្ទេរសិស្សចេញពីអគារខ្មោច។ អគារចាស់ឥឡូវត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ស្តុកទុក ហើយគ្មានអ្នកណាស្នាក់នៅក្នុងអគារនោះយូរទេ។

តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំមិនដែលមកជិតអគារនោះទៀតទេ។ ប៉ុន្តែយូរៗម្តង ខ្ញុំក៏នៅតែឃើញក្មេងស្រីតូចម្នាក់លួចមើលពីបង្អួចអាគារមកដែរ៕

អត្ថបទដោយ:ព្រេង និទានខ្មោច/ប្រភព:True Story

Novel | រឿងនិទាន និងប្រលោមលោក

5566មាតិកា

សេចក្តីថ្លែងការណ៍លើកលែង

អត្ថបទនេះបានមកពីអ្នកប្រើប្រាស់របស់ TNAOT APP មិនតំណាងឱ្យទស្សនៈ និងគោលជំហរណាមួយរបស់យើងខ្ញុំឡើយ។ ប្រសិនបើមានបញ្ហាបំពានកម្មសិទ្ធិ សូមទាក់ទងមកកាន់យើងខ្ញុំដើម្បីបញ្ជាក់ការលុប។