សំពះព្រះវិស្ណុលោកនៅអង្គរបុរីព្រះពុទ្ធសាសនានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ សម័យកាលស្ថិតនៅចន្លោះសម័យអង្គរ និងសម័យអាណាព្យាបាលបារាំងនៅឥណ្តូចិនពោលគឺរវាងសតវត្សទី១៥និងសតវត្សទី១៩។ ថ្វីត្បិតមិនដូចសម័យពីមុន ហើយក៏មិនដូចចរន្តនយោបាយសង្គមព្រមទាំងវប្បធម៌នៃបណ្តាប្រទេសនានានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៏ក្នុងសម័យប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។ សម័យកណ្តាលរបស់ប្រទេសខ្មែរពិបាកនិងកំណត់ថាជាពេលដែលសម្បូណ៌សប្បាយនិងលូតលាស់ឬក៏ជាប្រទេសមួយដែលរីកចំរើនផ្នែកពាណិជ្ជកម្មដែរ។

ផ្ទុយទៅវិញសម័យនេះបានស្តែងអោយឃើញនូវភាព បាត់បង់ បរាជ័យ ថមថយ និងអស្ថេរភាព។ មានរឿងច្រើនណាស់ដែលនាំអោយគេយល់ឃើញថារបៀបនេះ តែការលូតលាស់នៃព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ដែលជឿទៅលើភាពមិនទៀងទាត់គឺជាមូលដ្ឋានចំបងមួយ។ ទន្ទឹមគ្នានេះដែរការបោះបង់ចោលព្រហ្មណ៏សាសនានិង ព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយានព្រមជាមួយការរីកចម្រើននៃព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទពុំជំរុញអោយមានការចារសិលាចារឹកនិងការសាងសង់ប្រសាទថ្មធំៗដូចមុនទៀតទេ។ គួរកត់សំគាល់ថាព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទចាប់ផ្តើមចូលខ្លួនក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរចំពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចនិងនយោបាយកំពុងចុះខ្សោយ។

ប្រភពដើម:Wikipedia