ភីម៉ាជាកូនអ្នកមានម្នាក់ដែលមិនចូលចិត្តញ៉ាំបន្លែទាល់តែសោះ។ នៅសុខៗនាងក៏មានអារម្មណ៍ថាឃ្លាននំគូឆាយណាស់ប៉ុន្តែនាងមិនចូលចិត្តស្លឹកគូឆាយឡើយ។ នាងបានប្រាប់ឱ្យអ្នកបម្រើរបស់នាងទៅរកទិញនំគូឆាយដែលគ្មានស្លឹកគូឆាយឲ្យនាងប៉ុន្តែទោះរកយ៉ាងណាក៏មិនមាននោះដែរ។

(រូបតំណាង)

អត់ទ្រាំនឹងការឃ្លានមិនបានភីម៉ាក៏បានខលទៅប្រាប់បងស្រីរបស់នាង......

ភីម៉ា: អាឡូបងស្រី! បងនៅទីណា?

បងស្រី: បងនៅតាមផ្លូវ អូនមានការអីមែនទេ?

ភីម៉ា: បងហ្ហាអូនឃ្លាននំគូឆាយណាស់តែរកអត់មានសោះ។

បងស្រី: ស្លាប់ហើយខ្វះអីអូន ចាំបងទិញយកទៅឲ្យក៏បាន។

ភីម៉ា: បងហ្ហាតែអូនយកអានំគូឆាយណាអត់មានស្លឹកគូឆាយណាបង។

បងស្រី: អឺស! ទៅរកណាបានអូន នំគូឆាយអត់ដាក់ស្លឹកគូឆាយហ្នឹង ទៅសួររកទិញខ្មាស់គេទៀតហ្នឹង។

គិតសញ្ជឹងមួយសន្ទុះបងស្រីក៏ប្រាប់ភីម៉ាវិញថា...

បងស្រី: ហ៊ើយកុំភ័យចាំបងរកទិញឲ្យញ៉ាំ។ 

(រូបតំណាង)

ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមកបងស្រីក៏បានមកដល់ផ្ទះរួចហុចប្រអប់មួយឲ្យភីម៉ា....

បងស្រី: នេះនំគូឆាយអត់ដាក់ស្លឹកគូឆាយរបស់អូនឯង។

ភីម៉ាញញឹមយ៉ាងរំភើបចិត្តព្រោះទីបំផុតបានញ៉ាំរបស់ដែលខ្លួនចង់ញ៉ាំ ស្រាប់តែបើកប្រអប់ភ្លាមភីម៉ាស្រឡាំងកាំង...

ភីម៉ា: ហ្ហាក! នំគ្រក់ហ្នឹងបងមិនមែននំគូឆាយផងហ្នឹង។

បងស្រី: ជម្រើសចុងក្រោយហើយមានតែនំគ្រក់ហ្នឹងឯង វាមិនដែលអាណាឃ្លាននំគូឆាយអត់ដាក់ស្លឹកគូឆាយម៉េចទេហ្ហា ញ៉ាំនំគ្រក់ហ្នឹងទៅអូនវាដាក់ទឹកត្រីផ្អែមដូចតែគ្នាទេ។ បើនំគូឆាយអត់ដាក់ស្លឹកគូឆាយគេមិនហៅនំគូឆាយទេពៅមាសឆ្អិនអើយ៕

(រូបតំណាង)

អត្ថបទដើមដោយ៖ កុល្លិកា