តាំងតែពីតូចរហូតដល់ធំ តើនរណាម្នាក់ទៅដែលមិនធ្លាប់សាងកំហុសនោះ មិនថាតិចឬច្រើនទេតែងតែមានមិនអត់ឡើយ។ មិនថាកំហុសឆ្គងនោះ កើតឡើងដោយចេតនាឬអចេតនាទេ អ្វីដែលសំខាន់យើងចេះទទួលស្គាល់កំហុសរបស់យើង និងមិនរុញច្រានវាទៅឲ្យអ្នកដទៃ ដូចពាក្យថា «ដឹងកំហុសចេះកែ ជាការប្រសើរ»។ កំហុសឆ្គងមានបីប្រភេទគឺ កំហុសឆ្គងលើខ្លួនឯង កំហុសឆ្គងចំពោះអ្នកដទៃ និងកំហុសឆ្គងអ្នកដទៃចំពោះយើង។ ទាំងអ្នកទាំងខ្ញុំគ្មាននរណាម្នាក់ចង់ឲ្យមានកំហុសឆ្គងកើតឡើងនោះទេ មិនថាកំហុសឆ្គងលើខ្លួនឯង កំហុសឆ្គងចំពោះអ្នកដទៃ និងកំហុសឆ្គងអ្នកដទៃចំពោះយើង គឺមិនចង់សោះសូម្បីតែម្តង។ កំហុសឆ្គងងាយនឹងកើតឡើងបំផុត ប៉ុន្តែមិនងាយកែខៃឲ្យប្រសើរមកវិញទេ ដូច្នេះត្រូវតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះ ទង្វើ និងអាកប្បកិរិយា មុននឹងធ្វើអ្វីមួយ។

រូបតំណាង

   កំហុសឆ្គងខ្លះវាមិនអាចប៉ះប៉ូវ និងកែខៃមកល្អដូចដើមវិញឡើយ ហើយពាក្យសុំទោសនេះទៀតសោត គ្រាន់តែជាពាក្យគួរសមសម្រាប់ដឹងនូវកំហុសខ្លួនឯងដែលបានប្រព្រឹត្ត ប៉ុន្តែវាមិនអាចស្តានូវស្ថានការណ៍ឲ្យប្រសើរឡើងវិញនោះទេ។ ទោះបីជាអ្នកលើកលែងទោសឲ្យខ្លួនឯង អ្នកដទៃលើកលែងទោសឲ្យអ្នក និងអ្នកលើកលែងទោសឲ្យអ្នកដទៃ ក៏អារម្មណ៍ខុសឆ្គងមិនងាយនឹងរលុបបាត់ចេញពីទ្រូងនោះដែរ ចិត្តនៅតែមិនដាច់ស្រឡះ ខួរក្បាលនៅតែចងចាំ។ ហើយអ្វីដែលជាវិប្បដិសារីនោះ ធ្វើខុសហើយ គឺមិនបាននិយាយពាក្យថា«ខ្ញុំសុំទោស!»ទៅកាន់បុគ្គលទាំងអស់នោះ ដោយការភ័យខ្លាចក្នុងការនិយាយនិងរត់ពីវា តែទោះជាខ្ញុំរត់អស់រយៈពេលដប់ម្ភៃឆ្នាំ ឬមួយជីវិតក៏មិនផុត ព្រោះកំហុសដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តជានិច្ច ឲ្យតែធ្វើខុសអ្វីថ្មីមួយ ចិត្តចាប់ផ្តើមស្មុគ ហើយខួរក្បាលក៏ចាប់ផ្តើមរំលេចរាល់កំហុសកាលពីមុន។ ត្រង់កន្លែងនេះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកសាកគិតឡើងវិញ តើអ្នកបានធ្វើខុសអ្វីខ្លះពីអតីតកាល? ចំពោះនរណា? ហើយមានវិប្បដិសារីចំពោះវាដែរទេ? បើមានវិប្បដិសារី គួរធ្វើបែបណាទើបមិននៅវិលវល់ជាមួយវា នឹងមិនពាក់ព័ន្ធជីវិតបច្ចុប្បន្ន ដូច្នេះខ្ញុំនឹងនិយាយវានៅក្នុងសេចក្តីបញ្ចប់។

ជាក់ស្តែងខ្ញុំបានសាងកំហុសឆ្គង រហូតក្លាយទៅជាវិប្បដិសារីមកដល់ពេលនេះ។ នៅពីតូចខ្ញុំជាមនុស្សឆាប់ខឹង និងឆូវឆាវ មិនស្គាល់បុណ្យបាប មាត់កសម្តីធ្ងន់ជាមួយឪពុកម្តាយ ថែមទាំងប្រើពាក្យសម្តីនរកប្រេត ចំពោះអ្នកមានគុណ។ រហូតមកដល់ពេលនេះសូម្បីតែពាក្យសុំទោសមួយមាត់ក៏ខ្ញុំនៅមិនទាន់បាននិយាយទៅកាន់លោកទាំងពីររបស់ខ្ញុំផង។ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្លួនឯងខុសតាំងពីវិនាទីដំបូង ដែលសម្តីអាក្រក់ទៅកាន់ពួកគាត់ ខ្ញុំក៏មានចិត្តចង់និយាយពាក្យសុំទោសដែរ តែមកពីគ្មានភាពក្លាហាន បែបនេះហើយទើបខ្ញុំដឹងថា មាត់ហ៊ាននិយាយពាក្យសម្តីកោងកាចមិនពិរោះ តែមាត់បែរជាមិនហ៊ាននិយាយពាក្យសម្តីស្លូតបូតទៅវិញ។ នៅពេលខ្ញុំបានឮសម្លេងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ ហៅមកកាន់ខ្ញុំ និងបានឃើញស្នាមញញឹមរបស់ពួកគាត់មកកាន់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីស្ងាត់ឈ្លោះគ្នាអស់មួយស្របក់ទៅ ខ្ញុំហាក់បីដូចទទួលបានអារម្មណ៍ការលើកលែងទោសពីពួកគាត់អញ្ចឹង ហើយក៏បានធ្វើឲ្យចិត្តភ័យខ្លាចនិយាយពាក្យថា ឲ្យកូនសុំទោស! គេចវេះបានសម្រច និងបណ្តែតបណ្តោយខ្លួ​នមកដល់ពេលនេះ។ មួយវិញទៀតនោះ ការលេងឡេះឡោះរបស់ខ្ញុំជាមួយប្អូនៗកាលនៅពីតូច តែងតែធ្វើឲ្យរបស់របរក្នុងផ្ទះបែកបាក់ ពួកយើងត្រូវបានស្តីបន្ទោសពីពួកគាត់ ហើយពាក្យទាំងនោះគ្មានអី ក្រៅពីពាក្យ អាបំផ្លាញឬពួកអាបំផ្លាញ! និង ពួកអាដៃភ្លើងជើងមាន់! នោះទេ។ ដើម្បីកុំឲ្យគាត់ស្តីបន្ទោសមកកាន់តែច្រើន ខ្ញុំក៏បាននិយាយកាត់គាត់ថា ចាំខ្ញុំសងវិញ! ហើយចម្លើយតបមកវិញនោះគឺ វាមិនខ្មេះទេ‌ កុំតែបំផ្លាញទៅបានហើយ!។​ នេះមានន័យថា គាត់មិនចង់បានសំណងពីយើងនោះទេ អ្វីដែលគាត់ចង់បានគឺភាពលែងជាកូនក្មេងរបស់ពួកយើង ដោយបានមើលឃើញពីកំហុសឆ្គងរបស់ពួកយើងដដែលៗ ពួកយើងក៏ឈប់ ការប្រលែងគ្នា គុន ដាវ ដំបង នៅក្នុងផ្ទះដែលធ្វើឲ្យរបស់របរបែកបាក់តទៅទៀត។

ក្រោយពីបានបង្កជាកំហុសឆ្គងមក វាបានបន្សស់នូវវិប្បដិសារីជាច្រើន ប្រៀបដូចស្រមោលអន្ទោលតាមប្រាណអញ្ចឹង។ មិនគួរណាខ្ញុំមានអត្តចរិតបែបនេះនៅក្នុងគ្រួសារនោះទេ ហេតុអ្វីមិនធ្វើជាកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគាត់ឲ្យបានពេញលេញ? កំហុសឆ្គងទាំងពីរដែលខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកនៅខាងនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានធ្វើកាលនៅពីតូចរហូតមានវិប្បដិសារីចំពោះទង្វើរបស់ខ្លួនឯង។ តាមពិតទៅខ្ញុំក៏គ្មានចេតនាធ្វើបែបនោះដែរ ទាស់ត្រង់តែមកពីខ្ញុំគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងកំហឹងខ្លួនឯងបាននិងការលេងឡះឡោះឥតប្រយោជន៍។ ហេតុដែលបណ្តាលឲ្យខ្ញុំសម្តីធ្ងន់ដាក់ពុកម្តាយ គឺខ្ញុំមិនអាចទ្រាំស្តាប់នូវការឈ្លោះប្រកែកគ្នារបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំបានព្យាយាមនិយាយលួងលោមពុកម្តាយរបស់ណាស់ដែរ តែគាត់មិនព្រមបំពេញនូវសេចក្តីត្រូវការរបស់ខ្ញុំសោះ។ គាត់មិនបានខ្វល់ពីផលប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សាខ្ញុំនោះទេ (អំឡុងពេលខ្ញុំនៅរៀនវិទ្យាល័យ) ពេលខ្លះខ្ញុំស្តាប់តាមដំណើររឿងទៅ មិនសមហេតុផលទាល់ទៅសោះគាត់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាបានដែរ។ បើហេតុការណ៍កើតនៅពេលថ្ងៃខ្ញុំអាចគេចចេញបាន តែភាគច្រើននៅតែពេលយប់អធ្រាត្រ។ មួយវិញទៀតដោយសារគាត់ច្រឡំដៃដាក់លុយកាក់រកមិនឃើញ ហើយគាត់គិតថាខ្ញុំជាអ្នកយកលុយកាក់នោះទៅចាយ ខ្ញុំបានប្រកែកថាមិនបានយក តែគាត់មិនជឿខ្ញុំ ប្រកែកជាមួយគាត់យូរទៅក៏សម្តីធ្ងន់ទៅកាន់គាត់ ហើយទាល់តែគាត់រកលុយដែលទុកច្រឡំដៃឃើញទើបខ្ញុំបានសុខផ្លូវចិត្តវិញ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាកូនប្រុសម្នាក់ ខ្ញុំសូមឲ្យឪពុកម្តាយគ្រប់រូប សូមផ្តល់នូវសេចក្តីស្រឡាញ់តាមរយៈសកម្មភាពល្អៗដល់កូនៗជាទីស្រឡាញ់។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បានពីពុកម្តាយគឺសូមកុំឲ្យពួកគាត់ឈ្លោះប្រកែកគ្នា ទោះបីជីវភាពក្រីក្រ ត្រូវអ្នកផងមើលងាយខ្ញុំស៊ូ មិនអន់ចិត្តនិងមិនស្រក់ទឹកភ្នែកបាន តែបើពុកម្តាយឈ្លោះគ្នាគឺខ្ញុំស៊ូមិនបាននោះទេ។

រូបតំណាង

   ការបានសាងនូវកំហុសឆ្គងជៀសមិនផុតពីមានវិប្បដិសារីទៅថ្ងៃក្រោយនោះទេ។ ដូច្នេះបើអ្នកមិនទាន់បង្ករឿងរ៉ាវអ្វីមួយ ទៅជាវិប្បសារីទេ ចូលអ្នកធ្វើវាដោយការប្រិតប្រៀងប្រុងប្រយ័ត្នតទៅទៀត។ តែបើអ្នកបានបង្កទៅជាវិប្បដិសារីហើយ អ្នកគួរតែធ្វើអ្វីយ៉ាងកុំឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍នៅមិនសុខ។ អ្នកគួរតែឈប់កុំឲ្យមានកំហុសឆ្គងដដែលៗកើតឡើងម្តងទៀត យកពេលវេលាដែលបានចំណាយទៅលើកំហុសឆ្គងពីមុន មកធ្វើរឿងដែលល្អៗមានប្រយោជន៍ បើទង្វើណាមិនគួរគប្បីបោះចោលទៅ។ ជាក់ស្តែងក្រោយពីខ្ញុំបានដឹងពីកំហុសឆ្គងចំពោះទង្វើខ្លួនឯងមួយចំនួនកន្លងមក ខ្ញុំឈប់ធ្វើវាតទៅទៀតនិងចាប់ផ្តើមកែវាបន្តិចម្តងៗ រហូតធ្វើខ្ញុំទទួលបានឬចាកចេញបានពីវិប្បដិសារីខ្លះៗ។ ខ្ញុំជឿលើខ្លួនឯងយ៉ាងមុតមាំថា ខ្ញុំនឹងចាកចេញពីវិប្បដិសារីបានដោយការ ឈប់ប្រព្រឹត្តនូវទង្វើមិនល្អចំពោះអ្នកមានគុណ និងគោរពស្តាប់ដំបូន្មាន មិនធ្វើអ្វីកុំឲ្យអ្នកមានគុណទទួលបានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តចំពោះទង្វើរបស់ខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកត្រូវដឹងថាឲ្យតែមានសកម្មភាពនឹងមានកំហុសឆ្គងកើតឡើងហើយ តិចឬច្រើនត្រូវតែមាន។ អ្វីដែលសំខាន់នោះអ្នកទទួលស្គាល់វាឬអត់? ហើយប៉ះប៉ូវកំហុសឆ្គងបានប៉ុណ្ណា? នោះអ្នកទទួលបានអារម្មណ៍លែងមិនគប្បីប៉ុណ្ណោះដែរ។

 រូបតំណាង

អត្ថបទដោយ៖ ភិនភិន Share